eg e villt treige med å oppdatera, ja eg vett det!
I dag ska eg skriva om to av verdens beste menn...
eg begynne med bestefar...
min bestefar har alltid våre der på klepp st, og eg har alltid våre møje der borte... sjå han va det alltid eit smil å få, og når han lekte tannlege å trakk tennene våre som små, når dei hang rundtomkring lause i monnen så fekk me møje meir penga av han enn av mor og far/tannfeen.
Han spelte trekkspel, og viss me kom i nærheten av an, så tok an tak i oss og begynte å dansa vals, mens han nynna så fornøyd med seg sjøl, sånn at me sko ver klar te bryllupsvalsen...
Bestefar va ein fantastiske mann, og han va så stolt av oss...
Bestemor og bestefar hadde solarium på loftet, og før eg sko te kenya måtte eg bort der for å få noge brunfarge på den kvite kroppen min sånn at eg ikkje vart heilt brent der nere. ein dag kom eg før eller itte trening, eg hadde iallefall draktå på meg... å bestefar sko absolutt ha eit bilde av meg å han ilag... bestemor sko ta det, og det va ein opplevelse.. eg å bestefar lo så møje at me holdt på å begynna å grina, og vond i magen hadde me og ittepå..
men bestefar hadde kreft.. han hadde kreft i 11 år... så eg tenkte ikkje øve at han va så sjuk, for meg virka han nemlig ikkje så sjuk. Han va alltid så glad og fornøyd... men an vart bare verre.. måtte fylla på med blo med jevne mellomrom, og han hadde vondt, og sjukehuset va den plassen han va mest det sista året.
i juli kom beskjeden, han hadde bare nogen veke igjen å leva... det va tøft.. eg trudde kje han va så dårlig, eg trudde han kom heim snart.. eg hadde heile veien trudd an kom heim... og det gjor an...
fredag 14 juli, bare nogen dage itte han hadde sagt at han ikkje ville ha meir behandling, og legane hadde sagt an ikkje hadde lenge igjen kom han heim... for å dø...
fredagen va det så mange folk der, så eg å svein arild valgte å ikkje reisa bort.. så me reiste bort på lørdagen.. mor hadde sagt an såg dårlige ut, så eg måtte forbereda meg på det... -men eg fekk sjokk når eg kom... kor va bestefaren min? han låg der i sengå, uten å konna gjer nogenting, an såg dårlige ut... fryktelig dårlig ut! søster hans som e kreftsjukepleier, hadde komme frå nordnorge for å stella han, hu va skremt øve utviklingå... eg begynte å grina inne på rommet hans, satt å holdt han i håndå, å så begynte bestefar å grina, og han sa: det va godt å se deg, Elisabeth... og strakte armane ut mot meg for å gje meg ein klem... det va vel egentlig det siste han sa te meg...
søndag 16 juli.. klokkå 10.30 ringte telefonen på jobb, eg måtte komma.. bestefar hadde ikkje lenge igjen... eg måtte komma å sei hadet... eg reiste med ei gong, såg knapt nok veien når eg kjørte frå bryne te klepp st..
ca 15.45 sovna Bestefar inn, 68 år gammal, då va alle barn, svigerbarn, 13 av 14 barnebarn og alle 3 oldebarna i huset.. veker blei bare dage, men eg trur bestefar ville at alt sko enda, sånn at han kom seg heilt heim.
eg savne deg bestefar...
blir litt langt dette... om den andre av verdens beste menn...
23 juli, akkurat ei veka itte bestefar døde, kom svein arild te meg... me sko gå tur i kleppeloen... han virka litt rar, og sa ein del heilt fjerne ting.. å så måtte han plutselig på do, sjøl om han gjekk rett før me begynte å gå tur.. men me måtte jaffal heim... ca halv 9 ringe telefonen, og han går ut.. så seie an det komme ein kvite bil, eg trudde det va ein som kom, for me hadde invitert bort nogen folk te klokkå 9, eg går opp for å rydda litt, men så seie svein arild villt stressa at eg må komma ner.. å der står den bilen (se bilde) å han seie (fremdeles stressa) gå å sett deg! eg vågte knapt nok ta på meg sko før eg gjekk ut i bilen.. Svein arild går å snakke med mor å far... eg ane ke som komme te å skje, han sette seg i bilen og den tar avgårde.. me kjøre te solatrandå, va kje møje fornuftig som kom ut av oss då!
på strandå går an ner på kne, og spør om eg vil gifta meg med han, eg svare ja, og så va ringane på...
fytti for ein konge mann han e, eg glede meg villt te å ver ilag med han resten av livet... bryllup neste sommar :)
