Tur i volvo 240

ja.. nå va eg heima igjen frå tunisia, å he blitt litt brune.. å he slått t ca 3 tunisara, å blitt slått av ei 15 år gammale tyskerjenta fordi hu va sjalu.. interessant.. men gøy va det nå iallefall...

godt va det at det va fint vær når me kom heim, sånn at øvegangen ikkje va så voldsomt store!

i dag sko me ein tur t straen.. eg trappe opp sjå marthe å står klar t å ver sjåfør ner t straen.. me ska ta hennas nybonte røe volvo 240.. å eg tenkte at det kom jo sikkert t å gå bra... men der tok eg visst kraftig feil!

på straen e det ca 275 832 bilar, å totalt kaos.. men eg tenkte at med mine eminente parkeringskunnskapa (bare spør Signe om dei) så sko jo det gå bra... men dengangei...

eg sko kjøra inn på parkeringsplassen.. men klare eg å få satt fast bilen der? JA! å komme eg meg nogen som helst vei? NEI! for me konne jo knapt nok se hjulet.. for det hadde satt seg heilt fast.. å kom bilar seg ut og inn? NEI! dei gjorde ikkje akkurat det! så det vart jo milelange køar i begge retningar.. men så kom det nå ein greie kar å fekk taua oss ut derifrå.. rette ein stor takk t han og han som sitte å ser ner på osse for å sikkert ha sendt han øve... men når me då hadde komme oss ut derifrå så fekk me kje start på bilen.. å det va og litt stress... men itte litt bønn så vart me bønnhørte, bilen starta, å me kom oss avgårde.. å fant ut at me sko bort t brunå å parkera.. for der va det sikkert bedre plass... å det va det.. så parkeringå gjekk greit.. å eg trudde at nå va alt fryd og gammen...

men neidå!

me sko heim.. bilen starta.. det va gudd.. eg å marthe å Elisabet ante ikkje ke me hadde oss i vente...

bilen gjekk framøve.. å borte med den andra parkeringå så kom det ein gjeng med bilar.. å plutselig så vart me heilt innesperra... (det va faktisk ikkje litt min feil eingong.. bare spør Marthe å Elisabet)

men iallefall. det endte opp med at bilen nekta å starta igjen, å framøve sko an iallefall ikkje.. så me kom oss ingenvei.. fekk rent oss inn ein plass der me ikkje sto så møje i veien.. men aligavel.. klokkå tikka å eg sko på jobb... bilen sto fortsatt der an sjøl ville.. å an ville iallefall ikkje starta... ei dama kom bort.. å va veldig hyggelig å hjelpsom.. men det hjalp kje så møje.. for bilen ville fortsatt ikkje gå.. men t slutt kom Joar.. å fortalte koss me konne få det t.. å itte ei stond gjekk det... å det va jo gudd.. å så heim meg ut framføre ein bil (kanskje ikkje så lurt akkurat det.. men det gjekk nå) å me begynte kjøreturen.. riktignok ikkje med Elisabet inne i bilen.. men springande bak.. ittesom eg ikkjeville stoppa før lengre borte der eg ikkje sto i veien...

t slutt kom Elisabet seg og inn, å me la turen vidare.. men før me hadde kjørt ferdig slettå begynte bilen å hoppa å tulla noge voldsomt... å me vart nesten litt skremte.. for det konne jo kje ver normalt.. å det va eg som satt bak rattet..

på ett eller aent mystisk vis så kom me oss heile opp bakken, sjøl om bilen hopte noge verre, å mor t marthe kom med ein aen bil... nå va klokkå 5, å eg sko ha våre på jobb.. eg ringe t bonden å seie eg blir seine.. han seie at det e heilt greit.. eg sette meg så inn i mor t marthe sin bil.. der hennas kjære lillebror og ein kamerat sitte.. å eg ska kjøra denne heim t marthe.. sånn at morå kan kjøra tebake igjen t strandå... Lillebror t marthe komme med ein del småfrekke kommentara underveis.. men me kom oss nå heile fram.. å alt va jo forsåvitt gudd... eg komme meg og t stedling ikkje meir enn ein halvtime forseint.. å kyrnå va kje sinte.. så det va jo greit...

men eg kjøre ikkje den bilen igjen! iallefall ikkje før dei he skifta noge gir å noge styr i an.. for.. ja.. off så ekkelt.. det va ein fæl opplevelse!

må forresten og GRATULERA mitt kjære søskenbarn med forlovelsen.. å alt sånn der! men eg føle at eg sko ha fått visst det med ein gong!